അപശകുനങ്ങൾ..

എത്രയോ നാളുകളായി ഞാൻ; സ്വന്തമായി വസിക്കാനൊരു ഗൃഹമില്ലാതെ..
ഈ വാടകഭവനത്തിൽ, ചിലവുകളെ നിയന്ത്രിച്ച് ഞെരുങ്ങിക്കൂടി കഴിഞ്ഞു പോകുന്നു..
ഓരോ ദിവസവും ഉറങ്ങാൻ നേരം തന്റെ അടുത്ത് വാടിത്തളർന്നു കിടന്നു മയങ്ങുന്ന മകളൂടെ മുഖം നോക്കിയിരിക്കുമ്പോൾ..
അനേകായിരം; ഉത്തരങ്ങൾ അനുഗ്രഹിക്കാത്ത ചോദ്യങ്ങൾ മനസ്സിന്റെ അകത്തളങ്ങളിൽ ഉറവു പൊട്ടും..
നാളെയെന്താകുമെന്നത്..? ദീർഘനിശ്വാസങ്ങൾ ഉള്ളിലൊതുക്കി ഗാഢമായി ചിന്തിക്കുമ്പോള്..
തലയ്ക്കു മീതെയാണ് ഭൂമിതൻ ഭ്രമണപഥമെന്ന് തോന്നിപ്പിക്കുന്നു..
താനില്ലാണ്ടാവുന്ന നാളെയുടെ ഭീകരതയിൽ..
തന്റെ അസാന്ന്യദ്ധ്യത്തിൽ തീഷ്ണതയുടെ മുൾപടർപ്പുകൾ അനായാസേന തരണം ചെയ്യുവാൻ അവർക്കാകുമോ..?
ഭീതിയുടെയും നിസ്സഹായതയുടെയും അന്ധകാരത്തിൽ..
ഒരു മിന്നാമിനുങ്ങിന്റെയെങ്കിലും നിഴൽ വെട്ടം തെളിക്കുവാൻ..
മാർഗ്ഗനിർദ്ദേശം നൽകാൻ ആരുണ്ടാവും..
പാത്രങ്ങൾ മോറിവെച്ച് അടുക്കളയിൽ നിന്നും കിടപ്പറയിലെയ്ക്ക് രംഗപ്രവേശം ചെയ്ത..
സഹധർമിണിയുടെ കരതലങ്ങൾ തന്റെ മാറിടത്തിൽ വാരിമുറുക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നപ്പോൾ..
തന്റെ നയനങ്ങൾ നിറഞ്ഞു തുളുമ്പി; ആദ്യ കണങ്ങളിലൊന്ന് തലയിണയെ പുൽകിയിരുന്നു..